Julien Raynov

Poeta belga-bulgaro

©Julien Raynov/©Жyлиен Райнов, 2016

 

Caméléon

 

Les branches du bouleau

ne sont pas blanches à cause de la neige,

et les feuilles qui chutent

ne sont pas jaunes parce qu’elles sont tristes.

 

Les couleurs de l’arc du ciel

ne sont pas d’illusion optique;

c’est comme ça que la lumière des rayons

réfracte après la pluie torrentielle.

 

Les taches sur la lune

ne sont pas engendrées par le froid,

tandis que les étoiles du ciel

ne tombent pas la nuit fatiguées.

 

Les cheveux gris de la tête

et les traces sur le visage

ne sont pas à cause de l’âge

uniquement et seulement.

 

C’est comme ça dans la nature:

plus tôt ou plus tard, tout change;

le temps est un caméléon,

la vie se répète de nouveau.

 

 

Kameleon

 

De takken van de berk

zijn niet wit door de sneeuw

en de vallende balderen

zijn niet geel omdat ze droevig zijn.

 

De kleuren van de regenboog

zijn geen optische illusive;

het is dus zo dat het licht van de stralen

breekt na de wolkbreuk.

 

De vlekken op de maan

zijn niet veroorzaakt door de kou

zodat de sterren in de hemel

niet de vermoeide nacht ontvallen.

 

De grijze haren op het hoofd

en de plooien in het gezicht

zijn niet enkel en alleen

veroorzaakt door de leeftijd.

 

Het is zo in de natuur:

vroeger of later verandert alles;

de tijd is een kameleon,

het leven herhaalt zich steeds.

 

 

Op de dansvloer

 

Vanavond wil ik

graag dansen

dus “DJ, DJ,

richt je hand op”.

 

Aan de bar neem ik

mijn eerste mojito,

terwijl iemand achter mij roept:

“Geeft u mij water!”

 

De dansvloer is vol

met verschillende mensen:

kleurige kleren,

een wolk van rook en zwarte brillen.

 

Alsof allen

vanavond jarig zijn,

maar ze weten nog niet −

het volgende lied is voor mij.

 

 

Un pensiero inquietante

 

Ogni mattina si nasce,

col risveglio nella luce,

e l’abbaiar del cane nel cortile

scuote dal silenzio e dal sonno.

 

Ogni sera si muore,

col calar del buio;

è solo la luna nel cielo

a setnire il cantar del vento.

 

E in un mare sconosciuto 

un pensiero inquietante a piedi nudi,

verrà ad invadere i nosti animi,

nell’attesa di un’alba nuova.

 

 

Една тревога

 

Раждаме се всяка сутрин,

щом светлината ни събуди,

а кучешкият лай на двора

тишината и съня прокуди.

 

Умираме всяка вечер,

щом нощният мрак възцарува;

само луната на небето

песента на вятъра дочува.

 

И в непреплувано море

една тревога босонога,

душите наши ще обземе,

в очакване на зората нова.