Francisco X. Fernández Naval
Nationality: 151
Email: fxnaval@gmail.com
Nationality: 151
Email: fxnaval@gmail.com
Francisco X. Fernández Naval
Francisco X. Fernández Naval (Ourense- España,1956), poeta y narrador. Autor de una amplia obra en lengua gallega, que incluye poesía novela, relatos, literatura infantil y juvenil, teatro, literatura de viajes y guiones de cine y televisión. Algunas de sus libros y poemas han sido traducidos a varias lenguas, entre ellas castellano, euskera, catalán, portugués, francés, inglés, árabe y ruso. Ha recibido premios como el Xerais de novela, Cidade de Ourense de poesía en dos ocasiones o Fiz Vergara Vilariño también de poesía. La novela A noite branca, mereció el premio que cada año otorgan los libreros de Galicia, en reconocimiento al mejor libro gallego del año 2012.
MAR DE INVERNO
O mar de inverno
bateu as plumas, ás de salitre
a voar teimudas por riba do areal
e do espello sen lúa.
Sobre a praia os pasos tecían
un destino, leves pasos de ida
entre mareas, fráxil danza de sombras.
A bóveda de escuma
envolvía o silencio
e por detrás os pasos alimentaban
as ondas do perdido.
O mar de inverno que soubera do teu riso
reducía a fragmentos
a cobiza e os soños,
confundidos na extensa sucesión das crebas.
Todo en ti era delirio,
o lóstrego fugaz,
a cruz baleira,
o espello de abrazos e de sangue.
Confundíase o vento
na tépeda profusión de anxos,
húmida solidez do aire transformado en partículas
de alma, en cuspe dun deus insondable
que partía os corazóns
e facía naufragar as conviccións e as formas.
Lembras aquela historia?
o neno, o burato, o mar ilimitado.
Todo este mar de inverno entraba no teu peito,
na entangarañada extensión dos teus días.
Todo ese mar
nunha mañá de inverno,
nesa espiral de argazos que o son desfacía.
Todo o inverno nese mar teimudo
no que ti te perdías.
MAR DE INVIERNO
El mar de invierno
batió sus plumas, alas de salitre
volando obsesivas por encima del arenal
y del espejo sin luna.
Sobre la playa los pasos tejían
un destino, leves pasos de ida
entre mareas, frágil danza de sombras.
La bóveda de espuma
envolvía el silencio
y por detrás los pasos alimentaban
las olas de lo perdido.
El mar de invierno que supo de tu risa
reducía a fragmentos
la ambición y los sueños,
confundidos en la extensa sucesión de los despojos.
Todo en ti era delirio,
el relámpago fugaz,
la cruz vacía,
el espejo de abrazos y de sangre.
Se confundía el viento
en la débil profusión de ángeles,
húmeda solidez del aire transformado en partículas
de alma, en saliva de un dios insondable
que partía los corazones
y hacía naufragar la convicción y las formas.
¿Recuerdas aquella historia?
el niño, el agujero, el mar ilimitado.
Todo este mar de invierno entraba en tu pecho,
en la débil expansión de tus días.
Todo ese mar
en una mañana de invierno,
en esa espiral de algas que la música deshacía.
Todo el invierno en ese mar
obsesivo en el que tú te perdías.
WINTER SEA
The winter sea
beat against feathers, saltpetre wings
flying stubbornly above the sands
and the moonless mirror.
Upon the beach footsteps wove
a destination, light footsteps of departure
between tides, a fragile dance of shadows.
The foam vault
shrouded the silence
and from behind footsteps fed
waves of oblivion.
The winter sea which had known your laughter
reduced to fragments
yearning and dreams,
muddled in the long succession of tidewrack.
Everything in you was delirium,
the fleeting flash of lightning,
the empty cross,
the mirror of embraces and blood.
The wind was lost
in the angels’ tepid profusion,
the air’s humid solidity transformed into particles
of the soul, into saliva of a fathomless god
who clove hearts
and caused convictions and forms to be wrecked.
Do you recall that story?
The child, the hole, the limitless sea.
All this winter sea flowed into your heart,
into the rachitic extension of your days.
All this sea
on a winter morning,
in this seaweed spiral that sound dismantled.
COSTEIRA
Quero ser barca
relinga que reteña
o teu sorriso,
quilla coa que navegues
meu amor
e non a espera.
Quero ser
o fluído ronsel
dos teus devezos
o constante elixir
dos teus saloucos
o destino das folerpas
que a soidade ceiba
no leito que compartes
pero que non me acolle.
Quero ser o mar
que te respira
a mazá que non comes
e que estrañas
a saudade mesma
que te abraza.
Morrería por te ver namorado
cada novo mencer
por ser o peixe
que escolles e acaricias,
o xeo que fonde a túa calor,
a cuberta de espellos que te mira.
Morrería por ti,
amor.
COSTERA
Quiero ser barca
relinga que retenga
tu sonrisa,
quilla con que navegues
mi amor
y no la espera.
Quiero ser
la fluida estela
de tu anhelo
el constante elixir
de tus suspiros
el destino de la espuma
que la soledad libera
en el lecho que compartes
pero que no me acoge.
Quiero ser el mar
que te respira
la manzana que no comes
y que extrañas
la nostalgia misma
que te abraza.
Moriría por verte enamorado
cada nuevo amanecer
por ser el pez
que escoges y acaricias,
el hielo que funde tu calor,
la cubierta de espejos que te mira.
Moriría por ti,
amor.
FISHING SEASON
I want to be the boat,
the cork line which retains
your smile,
the keel with which you sail,
my love,
and not the waiting.
I want to be
the fluid wake
of your cravings,
the constant elixir
of your sighs,
the destination of snowflakes
that solitude sets free
within the bed you share
but which does not receive me.
I want to be the sea
that breathes you,
the apple you do not eat
and miss
the very longing
that embraces you.
I would die to see you beloved
with each new dawn,
to be the fish
that you choose and caress,
the ice that melts your warmth,
the deck of mirrors that gazes upon you.
I would die for you,
my love.
BALADA DO HOMEMAR
Homme libre, toujours tu chériras la mer!
Charles Baudelaire
Bernaldo observa a luz primeira do areal,
o recitar do día tras a casa das deusas,
as escuras xanelas de Panchés,
a somnolencia gris da escuma sobre a praia.
Gobernando o temón, na popa do nordés
Bernaldo intúe a fenda das valgadas,
o solemne transpirar dos castros,
as columnas de fume que por entre os piñeiros se elevan coma ánimas.
Bernaldo, o do riso dourado,
regresa cada tarde, pero nunca regresa,
que o seu alento é unha constancia de cons,
seu sangue un remuíño de argazos,
a súa ledicia unha vertixe de mascatos.
Regresa Bernaldo, pero nunca regresa,
que na boca do solpor el tende liñas de seda e palangres de soños
dende o leito da salga ata o aroma das rosas
que cada noite o acolle e no que nunca acouga.
Regresa por amor, por compartir o abrazo,
por verse home nas humidades dela,
muller que espreita e busca dende o outeiro
a vela que teceu e que se inflama
máis alá das poutadas
e das horas.
Regresa Bernaldo, como un home constante
pero sempre inconcreto, que nunca enteiro se deu
a quen non fora experiencia do sal, cacea de esperanzas,
anémona ou devalo deste mar que se prolonga
máis alá do horizonte.
Pilota sempre Bernaldo, tamén cando dorme, incluso cando cala,
atento ao son espiral dunha bucina
que anunciará ardora, cardume, esperma de balea,
aparello estendido nun bocexo de lúa.
Por fóra da Lobeira
Bernaldo rema, larga, fondea
e agarda que o poeta escriba con palabras
esa canción capaz de lle dar nome ao mundo que el navega.
Pero o poeta mente, deixa pasar os anos,
incapaz de atopar o verso que desvele o engado das xarretas,
as voces dos mastros afogados, a fría crueldade das sereas,
e sente Bernaldo que as preguntas aumentan e fatigan,
que son coma un bater de pardelas,
nostalxia doutro mar e doutras sombras.
Cobiza entón ser coma o corvo cristado
que no seu voo debuxa o seo inaugural das ondas,
ou mazarico que danza no gume das mareas,
ou caldeirón que revive coa caricia do aire,
todo menos o indolente silencio do fondo,
do que non se regresa.
BALADA DEL HOMBREMAR
Homme libre, toujours tu chériras la mer !
Charles Baudelaire
Bernaldo observa la luz primera del arenal,
el recitar del día tras la casa de las diosas,
las oscuras ventanas de Panchés,
la somnolencia gris de la espuma sobre la playa.
Guiando el timón, en la popa del nordeste
Bernaldo intuye la grieta de la vaguada,
el solemne transpirar de los castros,
las columnas de humo que por entre los pinos se elevan como ánimas.
Bernaldo, el de la risa dorada,
regresa cada tarde, pero nunca regresa,
que su aliento es una constancia de arrecifes,
su sangre un remolino de algas,
su alegría un vértigo de alcatraces.
Regresa Bernaldo, pero nunca regresa,
que en la boca del atardecer él tiende líneas de seda y palangres de sueños
desde el lecho de salazón hasta el aroma de las rosas
que cada noche le acoge y en el que nunca descansa.
Regresa por amor, por compartir el abrazo,
por verse hombre en las humedades de ella,
mujer que otea y busca desde la colina
la vela que tejió y que se inflama
más allá de las garras
y de horas.
Regresa Bernaldo, como un hombre constante
pero siempre inconcreto, que nunca por entero se dio
a quien no fuese experiencia de sal, cacea de esperanzas,
anémona o bajamar que se prolonga
más allá del horizonte.
Pilota siempre Bernaldo, también cuando duerme, incluso cuando calla,
atento al sonido espiral de una caracola
que anunciará fosforescencia, cardumen, esperma de ballena,
aparejo extendido en un bostezo de luna.
Por fuera de la Lobeira
Bernaldo rema, larga, fondea
y aguarda que el poeta escriba con palabras
esa canción capaz de darle nombre al mundo que él navega.
Pero el poeta miente, deja pasar los años,
incapaz de encontrar el verso que desvele la seducción de los abadejos,
las voces de los mástiles ahogados, la fría crueldad de las sirenas,
y siente Bernaldo que las preguntas aumentan y fatigan,
que son como un golpear de pardelas,
nostalgia de otro mar y de otras sombras.
Codicia entonces ser como el cormorán moñudo
que en su vuelo dibuja el seno inaugural de las ondas,
o zarapito que danza en el filo de las mareas,
o calderón que revive con la caricia del aire,
todo menos el indolente silencio del abismo
del que no se regresa.
BALLAD OF THE SEA-MAN
Homme libre, toujours tu chériras la mer !
Charles Baudelaire
Bernaldo observes the first light on the sands,
the day’s reciting behind the goddesses’ house,
Panchés’ dark windows,
the grey sleepiness of the spume upon the beach.
Steering the rudder, on the north-easterly stern,
Bernaldo senses the break in the currents,
the hill forts’ solemn transpiration,
the columns of smoke which rise up like souls between the pines.
Bernaldo, with his golden laughter,
returns each evening, but never returns,
for his breath is a constancy of crags,
his blood a whirlwhind of seaweed,
his joy a vertigo of Gannets.
Bernaldo returns, but never returns,
for upon the sunset’s mouth he hangs out silk fishing lines and dream tackle
from the salt bed to the aroma of roses,
which each night shelters him and in which he never rests.
He returns out of love, to share the embrace,
to act the man in her humidities,
a woman who keeps watch and seeks from the hill
the candle that she wove and which lights up
beyond the anchors
and the hours.
Bernaldo returns, like a constant but
always insubsantial man, who never gave all of himself
to anyone who was not the stuff of salt, the trolling for hopes,
anemone or ebbing of this sea which stretches
beyond the horizon.
Bernaldo always pilots, when he sleeps too, even when he is silent,
breathing to the spiral sound of a horn
which will announce phosphoresence, shoal, whale sperm,
the fishing rig extended in a moon’s yawning.
Beyond Lobeira
Bernaldo rows, casts out, drops anchor,
and waits for the poet to write with words
that song able to give name to the world he navigates.
But the poet lies, lets years pass by,
unable to find the verse that breaks the lings’ spell,
the voices of drowned masts, the cold cruelty of mermaids,
and Bernaldo feels that the questions increase and tire,
that they are like a beating of Petrels,
the nostalgia of another sea and other shadows.
So he dreams of being like the Shag
which with its flight sketches out the waves’ inaugural bosom,
or the Curlew that dances upon the edge of tides,
or the pilot whale which revives with the air’s caress
everything except the indolent silence of the deep,
from where there is no return.