Yordan Peev

(Bulgaria, 1968), quien actualmente vive y trabaja en Stara Zagora, también conocida como “La ciudad de los poetas”. Peev estudió filología búlgara en la Universidad de Sofía. Ha ganado varios concursos nacionales e internaciones de Poesía y colabora en reconocidos periódicos o revistas literarias. Autor de los libros: "Cuando veo a la muerte la luz" y "Tears of Anger" .Podgotvya tercer libro poeziya.Chlen es la unión de escritores búlgaros.

Поета Йордан Пеев (България, 1968), който в момента живее и работи в Стара Загора, известен още като "Градът на поетите".Пеев учи българска филология в Софийския университет. Той е носител на редица национални и международни конкурси Поезия и асистенции в известни вестници и литературни списания.Автор не на книгите „Когато смъртта ми прогледне „и „Сълзите на гнева”.Подготвя трета книга .Член е на съюза на българските писатели.

 

 

FANTASMA

 

Cuando de tu amor te despides,
como si fueras extranjero,
en tu ciudad natal.
Y las calles,
llenas de transeúntes
sientes vacías.
Como un fantasma vagas
por esas calles
que parecen un laberinto.
Recorres por los pensamientos
y cuentas con los dedos todos los lugares
donde fuiste feliz
y a escondidas miras con envidia
las parejas enamoradas
de tu alrededor.
Sonríes por fuerza…
Está arqueado el cielo
que te(os) mira estando cerca
pero, muy lejos
en realidad.
Sin fuerza,
menos resistencia
para cambiar la eternidad gélida.
Hacia ella, hacia ti
éstas partiendo
y con cada paso sigues más prometido,
como cuando con tu amor
te despides

 

ПРИЗРАК

Когато с любовта си се сбогуваш
си чужденец във родния си град…
И улиците с хора чувстваш пусти.
Подобно призрак бродиш помежду им .
Обхождаш мисли и броиш на пръсти
места където сте били щастливи.
И тайно се заглеждаш завистливо
след влюбените двойки покрай тебе.
Насила се усмихваш… И е криво
небето ,дето двамата ви гледа
застанали един от друг далечни.
И нямаш сили ,нито съпротива
да промениш застиналата вечност.
Към нея и към себе си пътуваш,
със всяка стъпка ставаш по-обречен,
когато с любовта си се сбогуваш.

 

 

...................................... 

Tu, que llenas mi alma con helio

y luciérnagas envías a mi alma

bésame así,

como si fuera lo último

y derrámate sobre mi boca

jugosa y sabrosa.

Dibújame con tus dedos,

por dentro con grafitos.

Hazme  tatuaje de recuerdos...

Infúndeme con esperanza

y cuando pregunte por ti

a las mariposas,

sus alas me lleven

sólo a ti...

 

.............................

CON OJOS como violetas voladas

y alas

para ponerlas como dos cejas,

como si Dios creara el mundo

para que lo vieran sólo ellos.

Que chispeen como braza

y que rocíen esperanza

para que nazca  amor

y cuando se duerman –

como una marea

que acuda  el sueño.

 

...................................

¨tras las palabras es  la lluvia¨

                                   Splever

Los paquetes postales de felicidad

están vacíos.

Desde hace mucho tiempo

el mensajero olvidó las direcciones

de los que esperan recibirlos,

por no recordarse de los nombres de la gente

que los manda.

Hoy reparte los gritos de las gaviotas

que perdieron el mar

para siempre

El aire es el buzón,

empapado de sal y secretos infinitos,

palabras,

entre las cuales se mueve como un sordo

por el camino, cruzado de dos alas.

Las aves interrogan el mar siempre,

porque sabe la dirección verdadera

Y ella lleva hacia la costa

directamente,

donde el mensajero dejó

los paquetes postales de felicidad

...totalmente vacíos.

 

 

DOLOR

 

¡Tanto quise llorar, Dios,

tanto quise llorar

cuando las palabras,

–como un cuchillo–,

se instalaron en mi corazόn!

 

Calladamente me arrodillé

y los labios cerré.

Después lloré profundamente

hasta que el cielo empezό 

a lagrimear.

 

¡Tanto quise llorar, Dios!